Waaraan wordt het geld van de jaarlijkse actie eigenlijk besteed? Om dat met eigen ogen te zien, ging bestuurslid van de zondagsscholenbond Bart Mostert naar Rwanda samen met Thijs Blok, regiocoördinator bij de GZB, en ds. Bert Jan Mouw vanuit de raad van toezicht van de GZB. Lees zijn reisverslag en maak kennis met de mensen voor wie we geld inzamelen.
Aankomst
Na een lange reis komen we aan in Rwanda. Als we ingecheckt zijn bij het guesthouse, hebben we eerst een gesprek met de kerkleider. Later die dag worden we uitbundig verwelkomd door een deel van de kinderen voor wie we ons dit jaar inzetten. Met vrolijke muziek en dans laten ze zien hoe blij ze zijn met onze komst. Als er later een traditionele Rwandese sport wordt gespeeld, mag ik als eregast de wedstrijd bijwonen. Iedereen wil met mij op de foto – een bijzondere ervaring.
Aan het eind van zo'n eerste dag merk je pas hoe moe je bent. Op de terugweg naar het guesthouse zou je zo in slaap vallen, maar de hobbelige wegen houden ons wel wakker!
Zondagsschool in Rwanda
Op zondag bezoeken we een typisch Afrikaanse dienst. Dit soort diensten duren gerust drie uur. Halverwege de dienst mag ik met de kinderen mee naar de zondagsschool. Indrukwekkend en bijzonder om mee te maken. Het doet in veel opzichten denken aan een Nederlands zondagsschooluur, alleen wordt er veel meer gezongen. Per groep zijn er vijftig tot tachtig kinderen en één tot twee leidinggevenden aanwezig. Na het bijbelverhaal herhalen de kinderen wat er gezegd is, meestal al zingend.
Er is ook alle tijd om met elkaar in gesprek te gaan. Het is indrukwekkend om te horen dat er veel kinderen uit de omgeving naar de zondagsschool komen. Daarnaast vinden ze dat we een koor moeten oprichten, zodat de kinderen meer gaan zingen en leren dansen. Daarmee kun je God immers ook grootmaken? Na afloop vragen ze niet alleen of ik nog eens terugkom, maar ook of er dan kinderen van de zondagsschool meekomen.
We kijken terug op een mooie zondag, waarin we veel hebben gezien en gehoord. We hebben veel liefde voor de kinderen geproefd, en het verlangen om het Woord van God aan hen door te geven.
Een spannende reis
Op maandag gaan we naar de plaats Bweyeye. We krijgen een rondleiding op een praktijkschool, waar jongeren leren naaien, metselen, of een vak als kapster of elektricien leren. Daarna rijden we via het regenwoud naar de plaats Rasano. Deze weg wordt zwaar bewaakt door militairen, omdat hier een paar jaar geleden een aanslag is gepleegd. We rijden over bijna onbegaanbare wegen op zo'n 3000 meter hoogte. De mensen daar leven zeer primitief en zien ook bijna nooit blanke mensen.
Halverwege gaat het fout: we hebben een lekke band! Na 40 minuten kunnen we verder. We besluiten om eerst te bidden om een veilig vervolg van de reis. We hebben immers geen reserveband meer, en moeten ook nog terug. We vertrouwen erop dat God bij ons blijft.
We komen aan bij een plaatselijke school. De kinderen uit de laagste groepen zien voor het eerst blanke mensen en schrikken daar enorm van. De meeste kinderen willen je even een hand geven en met je op de foto. Als ze dan zichzelf zien, vinden ze dat heel bijzonder.
Ook hier heb ik een gesprek met leidinggevenden van de zondagsschool. Zij doen hun werk vol overgave, maar hebben maar één Bijbel en geen materialen die ze kunnen gebruiken. Dat zouden ze heel graag willen hebben. Na een lunch bij de voorganger nemen we afscheid en bidden we om een veilige thuisreis.
Gesprekken en ontmoeting
Dinsdag ben ik te gast bij de theologische school waar studenten training krijgen om zondagsschool te geven. Opnieuw is de dankbaarheid voor onze aanwezigheid merkbaar. In de pauze ga ik met de hele groep in gesprek. Ze zijn allemaal tussen de 18 en 25 jaar oud en de meeste hebben de middelbare school afgemaakt. Maar niemand van hen kan doorleren, omdat ze daar het geld niet voor hebben. Ze geven allemaal aan dat ze straks bij hun ouders op het land gaan werken, maar heel graag zouden willen studeren.
Tijdens het gesprek beginnen ze spontaan een gezang te zingen. Ze zijn God dankbaar voor ons bezoek en willen Hem daarvoor de eer geven. Ook als we aan het eind van de dag willen vertrekken, wordt er nog uitgebreid gezongen en gedanst. En zeer bijzondere, indrukwekkende en emotionele ervaring.
We hebben in de avond opnieuw een gesprek met de kerkleider. Hij geeft aan dat Rwandese christenen ook voortdurend voor ons bidden en hij vraagt of wij dat ook voor hen willen doen.
Er is behoefte aan Bijbels en materiaal, zo geeft hij aan. Er is geen verwerkingsmateriaal aanwezig, terwijl leidinggevenden dat wel graag zouden willen gebruiken. Daarnaast is er ook behoefte aan kennis, want zelfs de voorgangers zijn soms niet of nauwelijks opgeleid.
Ik bedank de kerkleider en alle voorgangers voor de gastvrijheid en bid samen met hen om Gods zegen. Daarmee is onze reis ten einde.
Ik hoop en bid dat het project extra voor jullie is gaan leven door te lezen over onze ontmoetingen in Rwanda. Laten we niet alleen geld geven, maar ook in gebed om de Rwandese zondagsschoolkinderen en -leidinggevenden heen staan.
Bekijk meer foto’s en filmpjes over deze reis op www.hervormdezondagsscholen.nl/jaarlijkseactie.
